DE 'IK VIND DIT ECHT NIET LEUK, HOOR!'-LIJST

Meerdere bloggers schrijven over de dingetje die ze 'echt niet leuk vinden, hoor!'. Dit uit zich dan vaak in een top huppeldepup. Het werkt vaak ontspannend, het opschrijven van je frustraties. Vergelijkbaar met het nuttigen van een flinke pot Cookie Dough van die kerels Ben & Jerry. Om meegaan met de huidige trend, heb ik besloten ook een lijstje te maken. Lees, geniet, laat een traan en deel mee in de misère. 

                                                    DE LIJST DER LIJSTEN

                                DE 'IK VIND DIT ECHT NIET LEUK, HOOR!'-LIJST

Numero 1 - de verslaving
Je zit met je flamboyante achterwerk op de bank. Je hebt trek. Geen honger. Trek. Je verlangt naar iets zoets. Iets met een sterke, duidelijke smaak. Maar wat!? In je gedachten ga je alle lades en kastjes langs. Je gezicht schiet strak. Je handen trillen en je neusvleugels zijn gespannen. Je herinnert je die reep. Die heerlijke reep chocolade. Van die chocolade die smelt op je tong. Waar je een moord voor zou plegen. Van die chocolade die sporen achterlaat op je wangen en je vingers. Je weet waar ik het overheb. Het moment dat ik zo'n chocoladereep in mijn handjes krijg, ben ik niet meer te houden. Knipper twee, misschien tweeënhalf keer met je ogen en ik heb geval weggewerkt. Dan begint echter het proces.

Fase 1: Angst (waar is mijn chocolade!?)
Fase 2: Besef (hij is... niet meer)
Fase 3: Schuld (had ik maar langzamer gegeten)
Fase 4: Verdriet (waarom!?)
Fase 5: Woede (IK WIL MEER!)

Chocolate is addicting. Don't do chocolate.

Numero 2 - de grote boodschap

Iedereen moet weleens poepen. Gelukkig, anders wordt het zo'n schijtboel. De één neemt er zijn tijd voor, de ander is binnen een boer en een scheet weer klaar. De ander moet drie tot vier keer op een dag, de ander misschien één keer. De ander verspreidt helse luchten en kanonnenvuur, de ander is een 'silent killer'. Het verschil moet er zijn. Poepen is ook fijn. Soms zelfs bindend. Maar, dames en heren, het afvegen is een ramp van heb je mij daar. Het afvegen duurt altijd een eeuwigheid. Soms gaat er driekwart rol doorheen. Beschamend, maar waar. Hanteer ik niet de juiste techniek of is er sprake van een overmatige productie van... Nou ja. Je snapt me.

Numero 3 - de narigheid van eten
Je hebt je mooiste kloffie aan. Misschien ga je uiteten, misschien wil je je lover verrassen of je voelt gewoon de behoefte om jezelf netjes te kleden. Wanneer je nette kleding draagt, zijn er altijd een aantal risicomomenten. Momenten waarop je kleding vies kan worden.

- de onverwachtse momenten
- het tandenpoetsen
- een toiletbezoeken
- eten

Sommige momenten zijn te voorkomen door bijvoorbeeld een kledingstuk pas aan te doen nadat je iets hebt gedaan. Zo kan je een shirtje dragen tijdens het tandenpoetsen, om vervolgens je nette shizzle aan te doen als je klaar bent. Ga je echter (uit)eten, dan wil je er vaak netjes uitzien. Vlekken vanwege eten zijn verschrikkelijk. Je ontkomt er vaak niet aan. Het ene moment spies je een sappig stukje kip met saus op je vork, het volgende moment ligt het te dampen op je mooie broek. Hoe-f%^%*-ra.

Numero 4 - de horror
Televisiekijken is niet meer wat het is. De leuke programma's verdwijnen langzaamaan en worden vervangen door wanstaltige 'programma's'. Sterren springen, Geordie Shore, Ex on the Beach en al die Disneyseries die op elkaar lijken. Vroeger was alles beter. Dexter, Powerpuff Girls, Pokémon (de leuke generatie) en Fear Factor. Het is niet meer wat het is. Iedereen vind het leuk om Spongebob te kijken. Sterker nog, zelfs Totally Spies is nog te pruimen. Wil je echter na Goede Tijden Slechte Tijden iets leuks kijken, dan kom je terug van een erg koude kermis. Misschien word ik te oud, ben ik verwend. Je ne sais pas.

Het leed dat Transformers heet

Michael Bay lijkt me een toffe peer. De Amerikaanse regisseur is fervent van explosies, vrouwen en explosieve vrouwen. Bovengenoemde zaken komen dan ook in grote maten aan bod in zijn films. Gisteren heb ik echter Transformers: Age of Extinction bekeken en mijn fanwezen is aangetast. Waarom? Hierom.

De Transformer films zijn van een wisselend niveau. Wanneer ik een lijstje zou moeten maken, wat moet, van best tot slechtst, zou deze er als volgt uitzien:

1. Transformers
2. Transformers: Dark of The Moon
3. Transformers: Age of Extinction
4. Transformers: Rise of The Fallen

Het probleem is, meen ik, dat robots cool zijn. Michael snapt dat, maar ook weer niet.

Laat ik jullie eens meenemen op een reis. Nee, geen reis langs Luilekkerland of de dierenwinkel van van Sinkel. Nee, een reis welke eigenlijk een opsomming is van films. Films met robots. Let op:
Star Wars-reeks, Robots, I, Robot, Wall-E, Terminator-reeks, Elysium, Moon, Real Steel, Iron Man-reeks, The Iron Giant, Pacific Rim, Blade Runner en Meet Dave. Je dois vous dire plus?

In deze films zijn robots of cool, of aandoenlijk, of gevaarlijk of een combinatie van deze shizzle. Ik merk dat ik om het probleem heen lul. Michael Bay zorgt voor schitterende effecten. Menig Bobby Brown accessoire verbleekt bij de grafische hoogstandjes die Bay op het scherm tovert. Zou je een orgasme kunnen krijgen van dergelijke praktijken, dan zouden de bioscoopstoeltjes zijn voorzien van een tissuebox en een flinke pot vaseline. 

Wat het probleem is? Die films trachten te grappig te zijn. De robots zijn grappig, maar dat zijn ze niet. Dat is mijn probleem. Mijn dilemma. Mijn euvel. Mijn Voldemort. HET IS ZO VERREKTE JAMMERRRRRRRRRRRRR. Wat Chewbacca zou zeggen: 'Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr.' 

Neem bijvoorbeeld de robot Hound, welke zichzelf omschrijft als een 'ballerina with guns.' Waar hebben we dat vaker gehoord? I know. Hound heeft één of ander raar kabelbaardje en rookt een robotsigaar. Hij is niet gaaf. Niet sexy. De tissues worden spontaan op plaatsen gestopt waar de zon niet schijnt. 

Bay flikt dergelijke dingen te vaak. Rare robots, die niet grappig zijn. Hoofdpersonages die de meest rare beslissingen maken gedurende levensgevaarlijke situaties. Ik bedoel, is er een beter moment om een hilarisch grappeke te maken terwijl er een robot met de grootte van Miley Cyrus' ego achter je aan hobbelt. I know right.

Ik vind het gewoon jammer. Hopelijk schrijft Christopher Nolan of Ridley Scott in het vervolg het script, zodat Bay zich bezig kan houden met de actiescènes. Want explosies zijn awesome! Het besef dat zulke scènes tijd kosten en mis kunnen gaan, de tijd die in het maken van de robots zit, in de schepen, de wapens.. De plaatjes die Bay schiet zijn tranentrekkend mooi. Maar het script is het net zo goed als de presentatie die ik hield over bijzondere scholen. Niet zo denderend dus.

Fashion a la dude

Jongens en meisjes, jullie lezen het goed. Met deze titel verwijt ik de modewereld een hoop. Misschien zelfs te veel, maar het verdriet is groot. Erg groot.

Het begon allemaal op een... Al sla je me dood, ik weet het niet meer. Het is een herhalingsoefening. Ik neem jullie mee op reis. Een beangstigende reis. Een pijnlijke reis. Een realistische reis. Iedere keer dat ik met mijn vriendin de stad induik, verlies ik een stukje van mijn ziel. De verhouding mannen- en vrouwenkleding ligt onbehoorlijk scheef. Daar de vrouw anderhalve etage aan enkel kettingen heeft, heeft de man een kwart etage aan (zwem)broeken, truien, shirts, vesten, schoenen, accessoires, ondergoed, sokken, hoofddeksel en jassen. Wellicht begrijp je mijn punt al: het is nogal karig.


Bovendien zijn er ook ontiegelijk veel winkels enkel voor vrouwen. De mannenwinkels die er wel zijn, zoals Jack & Jones, zijn voor mij persoonlijk verschrikkelijk, puur vanwege het feit dat alle shirts zijn bedrukt met 'Jack & Jones' (mijn luie dwerghamster zijn stoelgang is nog interessanter) en het feit dat de medewerkers min of meer met je in het pashokje duiken.
Het lijkt haast een vorm van rascisme. Winkelen mannen daadwerkelijk zo weinig? Is het aanbod daarom tanentrekkend? Als ik nog een voorbeeld uit mijn veel te strak zittende mouw vanwege immense biceps mag schudden: ik ontving een boekje van de H&M. 'Mieters!' dacht ik. 'Kijken wat die Hennes & Maurits nu voor mij hebben!'. Wat begon met euforie, eindigde in zware mineur. De eerste 30 pagina's waren voor de vrouw, vervolgens zes pagina's man, waarvan twee in beslag werden genomen door zo'n 'model', om vervolgens de kindermode te showen. OMG! WHAT!? WAAROM?!
Het doet pijn. Winkelen is leuk. Nieuwe kleding spotten, passen en uiteindelijk dragen. Het is best prettig. Je voelt je knapper, wellicht zekerder, maar waarom lijkt de maatschappij erop gebrandt om alle mannen er identiek te laten bijlopen terwijl de vrouw haast begint de soppen vanwege het luxueuze aanbod en de grote mate diversiteit.
Zijn we daarentegen een keer origineel in mannenland, krijgen we het onderstaande voorgeschoteld. Veschrikkelijk.